BÓL

                                                        akryl wg Webera X 2017 r.

Najbardziej bolą słowa niewypowiedziane,

Sztyletem w umyśle tkwią.

Zasypiasz i budzisz  się , szarpiąc tą ranę.

Co podkopuje twój dom.

Najbardziej bolą żale skrywane,

Tocząc rozum utraconą nadzieją.

Rzucone w głąb siebie jak krzesiwo na kamień,

Na tej pryzmie wciąż iskry goreją.

Już nie skrywasz chmurnego oblicza

I nie liczysz, że ludzie się zmienią.

Chciałbyś wszystko im dzisiaj wykrzyczeć,

Lecz czy oni to zrozumieją?

Nie oceniaj pochopnie mnie dzisiaj,

Moją winą jest wiara w człowieka.

Wiem, nie byłam przebojową dziewczyną.

Myślałam - będzie dobrze , tylko chwilę poczekaj.

VI 2017r.