Wiersz to czasem
Zadumania chwila
Błysk w oku
Mgnienia ulotne
Jak ruch skrzydeł motyla
To modlitwa w stronę słońca skierowana
Bez upiększeń i łez ocierania.
Innym razem można dostrzec w słowie
Śmiech lecz jaki
Kto na to odpowie
Wszak może to być radość
Chwila tryumfu niepowstrzymana
Lub ironia i drwina
Jest jeszcze uśmiech co łzę ukywa
Przed złym okiem zasłania.
Te wszystkie emocje wiersz skrywa.
Co trzeba zrobić , jakich argumentów użyć
by dzieci od starych baśni się odwróciły
Wiarę praojców w kniejach ukryły
I nowym Bogom pokłoniły.
Tak też u Słowian się stało ,
Dziś gusłem tylko się wydaje.
Mokoszy imię zapomniane
Szelestem liści powtarzane.
Matka Ziemia zawsze o swe dzieci dbała .
Obfite plony przynosząc dostatek dawała
Nić losu przędła płótno życia tkała.
Zapomnianą nigdy nie została.
Babie Lato pajęczą przędzie nić,
W gałęziach wiersze plecie.
W złotych kolorach z tobą iść ,
Przywitać pragnę jesień .
Młodość wciąż w sercu Tango gra,
W myślach budujesz lepszy świat,
Choć nieubłagany czas,
Przywiązał ci do nogi głaz .
Coraz wyższe są szczyty gór,
A droga dłuższą się wydaje .
Zadyszka znowu dusi mnie
Lecz dalej z życiem tańczyć chcę.
Ach Babie Lato chwilo trwaj .
Nie kochać cię nie sposób .
W wiersze zaplotłam Nawłoci kwiat
Już złoci się na dywanie z wrzosów.
